Col du Glandon

24 juli 2015

Als opwarmertje voor de Alpe d’Huez besloten we de Glandon te beklimmen vanaf de zuidelijke zijde.

Eigenlijk was dit mijn allereerste beklimming in de Franse Alpen, mijn eerste echte berg. Geen ervaring en dus geen referentie. Ik had besloten om Bart en Twan te volgen, zo goed en zo kwaad als het ging. Vooral niet te veel energie verspillen, de Alpe moest ook nog worden beklommen. Na enkele kilometers besefte ik dat mijn benen deze klim zeer goed konden behappen en besloot een iets hoger tempo te gaan rijden. Wat een heerlijk gevoel dat klimmen.

Er waren veel fietsers op de berg. De Tour de France was in de buurt en de beste manier om dichtbij het parcours te geraken was overduidelijk op de fiets. Dit was nieuw voor mij, iedereen zat in hetzelfde schuitje, maar tegelijkertijd was het ieder voor zich. Individualistische saamhorigheid. Ieder zijn eigen strijd tegen de elementen.

Het was warm en er was weinig schaduw. Soms haalde ik mensen in en vroeg ik mij af waarom zij het een goed idee hadden gevonden om deze berg te gaan beklimmen en op andere momenten werd ik ingehaald en leek het wel alsof ik stilstond. Schitterend. Ik had mezelf nog nooit opgeblazen, had nog nooit hongerklop gehad en was heerlijk onbevangen. Kwam er een fietser voorbij met een net iets hoger tempo, dan dacht ik regelmatig: "ik kan jou zeker een paar kilometer bijhouden". Kleine wedstrijdjes tegen mensen die zelf niet door hadden middenin een wedstrijdje te zitten. Mijn vriendin zegt nu nog regelmatig tegen me dat het zo jammer is dat mensen niet doorhebben dat ze op de Erasmusbrug in Rotterdam middenin een tweekamp met mij zitten. "Als ik nu volle bak ga rijden, haal ik hem dan nog in voor het midden van de brug? Ja?.....En vanaf nu?" Vooral als mijn vriendin zegt: "dat haal je nooit meer.." word ik getriggerd. Hop, daar ga ik..

In de auto op weg naar het zuiden had ik De Renner gelezen van Tim Krabbé (geweldig boek, maar dat hoef ik jullie niet te vertellen). Ik dacht tijdens de klim terug aan één van de zinnen die me was bijgebleven: "Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me." Terwijl ik mezelf reeds schaarde onder de niet-niet-wielrenners, schokte mij vooral de leegheid van mijn bidon, terwijl er nog best een aardig eindje Glandon te gaan was.

Het bereiken van de top was geweldig. Boven op mijn eerste berg gaf een extreem voldaan gevoel.

Helaas mochten we niet verder naar Croix de Fer. Het peloton zou zo passeren en daardoor was de weg afgezet. Heerlijk in het zonnetje gezeten op het terras van le Chalet du Glandon en gewacht op het voorbijrazende peloton. Nog voordat ‘de bus’ voorbij was gekomen de afdaling ingezet richting Bourg. Het begon te regenen en dat maakte de afdaling voor mij minder plezierig. Bij thuiskomst toch maar eens wat tips en tricks opzoeken voor veilig dalen (in natte omstandigheden).

Restte ons vandaag alleen nog de Alpe d’Huez.