Mont Ventoux - Cinglé

21 mei 2016
Ik had de smaak te pakken en de Alpe d’Huez moest en zou een vervolg krijgen. En dan het liefst met een mooi groepje toewerken naar een aansprekende uitdaging. Bij mij als wielrenner zonder veel ervaring kwam de Mont Ventoux als eerste in me op. Die berg spreekt iedere Nederlander immers tot de verbeelding. Het kostte weinig moeite om vrienden te vinden die wilden meedoen. De uitdaging stond!

Na me een beetje verdiept te hebben in het beklimmen van de Mont Ventoux, bleek dat je die van drie kanten kan beklimmen. En ook dat er redelijk wat mensen zijn die drie kanten op één dag doen: de zogenaamde Cinglé. Zodra je dat gelezen hebt, kan je natuurlijk niet meer terug: we gaan voor niets minder dan dat!

Midden mei werkt geprikt als ideale periode en Bedoin werd onze thuisbasis. Daar is de voet van de meest bekende klim van de Mont Ventoux, de kant die door velen wordt gezien als de zwaarste. Vanuit daar zouden we klimmen naar de top, afdalen naar Malaucène, klimmen naar de top, afdalen naar Sault voor de 3e klim, om uiteindelijk weer af te dalen naar Bedoin. Een kleine 140 kilometer in totaal.

Elk vrij uurtje werd besteed op de fiets en al het beschikbare materiaal werd gelezen ter voorbereiding. De Kale Berg van Willem Janssen Steenberg en Lex Reurings, het ultieme handboek voor iedere wannabe-bedwinger, lag steevast op m’n nachtkastje. Een paar weken voor de klim werd zelfs een treetje bietensap besteld. Wat een onzin, maar goed: baat het niet dan schaadt het niet.

We reisden met z’n zessen af: Raoul, Joris, Bram, Carel, Michiel en ik. Michiel was op het allerlaatste moment aangehaakt, omdat hij vakantie had, maar nog geen plannen had gemaakt. Vergeleken met onze voorbereiding stak hij toch behoorlijk af: niet in het bezit van een racefiets en nog geen kilometer op het asfalt gereden. Hij had geen enkele twijfel dat hij drie keer de top zou bereiken. Mooi wel! In Bedoin kan je overigens prima fietsen huren (dus mocht je een keer in de buurt op vakantie zijn zonder racefiets dan heb je geen excuus om hem niet even mee te pakken).

Uiteraard had ik ons opgegeven om lid te worden van de Club des Cinglés du Mont-Ventoux (vrij vertaald de Club der Malloten van de Mont Ventoux) en de stempelkaarten waren op tijd ontvangen.

Na een paar trainingsritjes in de omgeving te hebben weggetrapt, was de grote dag aangebroken. 7.00 uur stipt vertrokken we vanaf de marmeren streep in Bedoin die het begin van de klim markeert. Afgesproken dat iedereen zijn eigen tempo zou rijden en we elkaar of op de top of bij Chalet Renard (in de afdaling na de tweede klim) voor de lunch zouden zien. Ik had me voorgenomen om bij de eerste twee beklimmingen zo min mogelijk energie te verspillen en dat betekende dat ik mijn hartslag onder een bepaald niveau moest houden. Zodra die waarde in zicht kwam, ging ik weer wat langzamer fietsen. Resultaat: al gauw was iedereen uit mijn zicht verdwenen.

Normaal gesproken trek ik het slecht als mensen bij me wegfietsen of als ik word ingehaald, maar vandaag deed ik alles anders. Geen wedstrijdje, alles dat telde was drie keer boven komen.

Mijn vriendin was zwanger en we hadden gegrapt dat de pijn van 3 keer de Mont Ventoux beklimmen vast te vergelijken zou zijn met haar bevalling: een kwestie van door blijven puffen. Je zult begrijpen dat met haar bevalling voor de boeg het voor mij geen optie was om bij het figuurlijk breken van de vliezen toch maar af te zien van míjn bevalling: de Cinglé moest worden voltooid!

Wanneer maak je dat nou mee? Helemaal alleen een berg beklimmen. Geen afleiding. Alleen jij en je kleinste verzet. Wat een intense ervaring! Ik genoot volop van die eerste beklimming en betrapte me zelfs een paar keer dat ik een klein vreugdekreetje slaakte dat we dit echt aan het doen waren.

Na Chalet Reynard voor de eerste keer gepasseerd te zijn, volgde het bekende maanlandschap. Hier zou het wel eens kunnen spoken, lees je overal. We hadden geluk, geen zuchtje wind. Wat nou winderige berg..

Op de top stond de rest al enige tijd op me te wachten. Snel een groepsfoto en afdalen naar Malaucène. Daar hadden we een auto geparkeerd, zodat we onze proviand konden aanvullen en overbodige ballast konden achterlaten. Iedereen weer op eigen tempo naar boven. Het was inmiddels na elven en de zon liet zich steeds meer gelden. Na drie kilometer in de klim kreeg ik wederom een lekke band (in de afdaling had ik al een klapband gehad) en ben ik zekerheidshalve teruggereden naar de fietsenmaker in Malaucène. Als ik verder zou rijden zou ik binnen de kortste keren zonder nieuwe binnenbanden zitten en klaarblijkelijk zat er iets niet helemaal goed. Deze actie kostte me een paar honderd extra hoogtemeters en ik lag straatlengtes achter op de rest.

De klim vanuit Malaucène ging me moeilijker af  dan de kant van Bedoin. Het was warm. De vliegjes waarvoor we waren gewaarschuwd aan de Bedoin-kant bleken massaal de oversteek gemaakt te hebben naar de westzijde van de berg: bij elke hap zuurstof die je nam, kreeg je ongevraagd een gratis hapje vlees cadeau. Deze klim was mentaal een stuk zwaarder. Hier had ik me op voorbereid. Ik had zelfs in de auto voor de grap een mantra geschreven voor momenten zoals deze. Joris (de sportpsycholoog die een paar kilometer voor me uit reed) zou zeker trots op me zijn.

Later las ik een uitspraak van Johan van der Velde over klimmen in de bergen ("Ik praat ook voortdurend tegen mezelf. Goed zo, Johan, zeg ik dan. Ik ben nu eenmaal gevoelig voor complimentjes.") en een andere van Mike Sinyard, de CEO van Specialized Fietsen ("Hersenen leveren tijdens een beklimming vaak topprestaties."). De eerste zo herkenbaar en de tweede zo waar!

Vanaf Malaucène zie je het beloofde maanlandschap pas vanaf drie kilometer voor de top liggen. Is een nadeel en een voordeel tegelijkertijd: je doel is minder duidelijk aanwezig, maar als je hem ziet, ben je er bijna.

De rest van onze groep trof ik boven niet meer aan, maar gelukkig wel aan de lunch op het terras van Chalet Reynard. Wat kan een omelet toch lekker smaken!

Nu stond alleen de beklimming van de minst zware kant nog tussen ons en het volbrengen van deze (in onze ogen) topprestatie in. De kant van Sault is niet te vergelijken met de twee andere beklimmingen. Een paar kilometer langer, maar bij lange na niet zo steil. Wederom iedereen op eigen tempo naar boven. Dit keer reed ik op met Michiel en Joris. De rest was weer uit de startblokken geschoten alsof het geen centje pijn deed. Grote klasse!

Na 18 kilometer kom je weer bij Chalet Reynard en hadden we de laatste 7 kilometer maanlandschap voor de boeg. Korte pauze genomen voor een foto bij het Tommy Simpson monument en daarna de resterende energie gegeven in de laatste kilometers. Stiekem voelde het best een beetje heroïsch.

Het was al bijna uitgestorven op de top .  Voor de laatste keer de groepsfoto, dit moment moest vastgelegd worden. De uitdaging die langzaam aan steeds meer vorm had gekregen en ons toch wel wat angst had ingeboezemd, was gewoon voltooid!

De afdaling naar Bedoin was koud, maar het gevoel dat deze uitdaging was volbracht maakte een hoop goed!

De volgende dag met vermoeide beentjes staan jeu-de-boulen op het pleintje van Bedoin. Na een late lunch kriebelde het toch weer. Even de beentjes uittrappen? Ik had als enige niet aan de wijn gezeten en liet de tijdrit in de ‘Kruijswijk-Giro’ voor wat het was. Ik reed weer over de marmeren streep. Paar kilometer de berg op kan toch geen kwaad? Het regende lichtjes. Ik besloot zonder rem erop te rijden en zou wel zien wanneer ik zin kreeg om om te draaien. En dan rij je ineens weer het parkeerterrein van Chalet Reynard voorbij. Het waaide. Eindelijk, de beloofde wind. Er was niemand op de top. Epic.

In de auto naar huis werden de volgende plannetjes gesmeed. Iemand noemde de Stelvio. Kan je die ook niet van verschillende kanten op? Een nieuw plan was geboren..

En een maand later werd ook onze kleine jongen Stijn geboren. In mijn Cinglé-verhaal verdient het zeker niet onbesproken te blijven dat Joanne met vlag en wimpel  slaagde voor háár bevalling. We zijn inmiddels de trotse ouders van een schitterend ventje (dat ik Toet wilde noemen, naar de Mont VenToet, maar dat kwam er om onbegrijpelijke redenen niet doorheen)..