Alpe d'Huez

24 juli 2015

En toen was het zover. Mijn eerste berg. Hoe het er precies van was gekomen wist ik niet meer, maar ik zat in de auto naar de Alpe d’Huez. Twan en Bart bezochten al 10 jaar lang een rit tijdens de Tour de France en dit jaar was uiteraard het oog gevallen op de etappe met finish op de Nederlandse berg. Zelf het ding beklimmen op de dag voor de etappe en dan moe maar voldaan een feestje vieren op de wedstrijddag.

Ik mocht mee. Dat leek me wel wat.

Ik had nog nooit een berg beklommen. Dat leek me een mooie uitdaging.

Ik had eigenlijk pas een paar honderd kilometer op de teller staan op een racefiets. Dat leek me niet ideaal, maar ok.

Tijdens de autorit maakten Bart en Twan plannen voor een mooie rit. Alleen de Alpe d’Huez beklimmen stelde volgens hun niets voor. Ik dacht dat ze aan het dollen waren, op D-day bleek echter niets minder waar. De autorit was m'n voorbereiding: de mooie verhalen uit het boek Alpe d'Huez van Johan Faber tot me nemen. 21 hoofdstukken als ode aan de 21 bochten van de berg. 

Vanuit ons hotel boven op de Alpe d’Huez daalden we af naar Le Bourg-d’Oisans op weg naar de Col du Glandon. Het werd een schitterende rit met vele hoogtemeters, veel zon en een haast tropische regenbui op weg terug naar de voet van de Alpe d’Huez. Nadat we even hadden geschuild werd het tijd voor de beklimming waar we meer dan 10 uur voor in de auto hadden gezeten. Nog 21 bochten te gaan. Al hadden we willen besluiten de klim te skippen, dat kon niet: ons bedje bevond zich op de top.

Het mooie van geen ervaring hebben met klimmen is dat je ook niet weet wat je mist. Geen idee wat voor voeding en hoeveel water je eigenlijk nodig hebt, wat voor kleding je het beste kan dragen en al helemaal geen idee of je een geschikt verzet op je fiets hebt. Zonder die spreekwoordelijke bagage, fiets je een stuk lichter. De ritten die ik na de Alpe heb gedaan waren een stuk beter voorbereid. Maar of dat echt helpt is maar de vraag. Vaak draait het puur om de geruststelling dat het in ieder geval niet aan de kleding/voeding of iets dergelijks heeft gelegen.

De klim was gaaf. Overal toeschouwers en medeklimmers. Ik werd ingehaald, maar gelukkig haalde ik zelf ook mensen in. Het klimmen ging me beter af dan ik had verwacht. We hadden afgesproken dat we om de zoveel bochten even op elkaar zouden wachten, dus dat gaf wat adempauze. En de druk van een goede tijd neerzetten, voelden we gelukkig geen van drieën.

Op de top stonden Remco en Joris ons op te wachten met een welverdiende pot bier en werden we als ware helden onthaald door de inmiddels flink aangeschoten wielertoeristen.

Een ultieme eerste ervaring met het klimmen in de bergen. Dat smaakt naar meer.

De volgende ochtend met Twan en Joris nog even afgedaald naar Nederlandse bocht 7 om de sfeer te proeven. En uiteraard weer geklommen naar de top. Wat een gekte! De berg was klaar voor de karavaan!